UCISZCIE DZWONY

Aż nadeszły czasy,
że dzwony za głośno zabiły,
uraziły butę i uszy,
co ogłuchły na muzykę spiżu,
na wołanie Boże,
na obyczaj i tradycję odwieczną.

Za głośno biją w serdeczną nutę
i budzą ze snu błogiego,
obrażają ego znieczulone,
że to opluwać zaczęło
dziedzictwo, co słynęło wzorem.

A jeszcze porwało za sobą
niewinność i szczerość dziecięcą
i utopiło w chorym bagienku
manier niewybrednych
jak nigdy w świecie…

Wołajmy: „Ratuj, Panie!”
Póki na człowieka mecie
dzwon nie zabije, bo nie zaczeka,
aż wróci opamiętanie
i zmyje pogardę, potopem zmyje.